fronton

fronton Frontón, na arquitectura antiga, espazo triangular formado polo arquitrabe e os dous beirados do tellado, nas fachadas curtas do templo. Este elemento, que non ten función portante, pode estar decorado con pinturas, relevos ou esculturas de vulto redondo. Na arte grega, os primeiros frontones decorados foron os do templo de Artemisa en Corfú, con representacións en relevo da gorgona Medusa (un motivo común nos templos arcaicos), e os dalgúns edificios das primeiras décadas do século VIN a.C. na Acrópolis de Atenas. Os temas desenvolvidos complicáronse rápidamente: a miúdo contábanse episodios míticos ligados á divinidad á que estivese dedicado o templo. Na época clásica realizáronse as decoraciones máis importantes: o templo de Afaya en Egina (500-480 a.C.), o de Zeus en Olimpia (cara a 460 a.C.), o Partenón (448-432 a.C.) e o templo de Atenea Alea en Tegea (metade do século IV a.C.). Na arte etrusco os templos, pola súa estrutura, tiñan en principio frontones decorados só parcialmente, con placas de terracota aplicadas sobre os elementos destacados (columen e mutuli). Os frontones totalmente decorados, con esculturas e relevos de arcilla, aparecen na época helenística, como os de Faleria (Civita Castelá) ou Talamone (preto de Orbetello), do século III a.C., e os de Luni (século II a.C.). Os poquísimos exemplos romanos conservados teñen decoración en relevo, como no caso dos frontones do século II d.C. de Thugga (no actual Túnez), coa apoteose dun emperador divinizado (declarados Patrimonio cultural da Humanidade en 1997), e o de Oea (actual Trípoli, Libia), con imaxes dos deuses Microsoft ® Encarta ® 2007. © 1993-2006 Microsoft Corporation. Reservados todos os dereitos.