A lenda "Enéias abandona Tróia en chamas", Federico Barocci, 1598 Galleria Borghese, Romana Eneida de Virgílio, Enéias, fillo da deusa Vênus, foxe de Tróia, derrotada polos aqueus, co pai Anquises e o fillo Ascânio, mentres a muller Creúsa, filla do rei Príamo, desaparece mentres foxen. Mentres Enéias diríxese á Italia, unha tempestade alcanza o navío, por desexo de Juno, e obrígao a aportar en Cartago, onde é recibido por Dido, raíña da cidade. Enéias en Cartago Durante un banquete na súa homenaxe en Cartago, Enéias comeza a contar as súas aventuras: a caída de Tróia, o estratagema do cabalo e a fuga co seu pai e o seu fillo. Tras fuxir, refúxianse no monte Ida, onde permanecen durante todo o inverno á espera dunha nova flota, de onde parten para unha nova patria. Ao fin do seu narrativa, a raíña Dido está namorada por Enéias, porque Vênus substituíu o fillo de Enéias por Cupido, que acerta Dido cunha das súas flechas. Dido pide a Enéias que permaneza con ela e reine en Cartago. Enéias e os seus compañeiros, tras quedar un ano en Cartago, parten por orde de Júpiter para o Lácio. Dido, vendo ao lonxe os navíos de Enéias, maldiz a estirpe troiana e si suicida. Enéias chega ao Lácio Tras varias peregrinaçõé no Mediterrâneo, Enéias aporta no Lácio, como dixera a súa nai, que previu que el fundaría unha cidade na patria de Dárdano (o seu antepasado que, segundo a lenda, era o fundador de Tróia). No Lácio, Enéias é acolleito amablemente polo rei Latino, que o presenta á súa filla Lavínia. Enéias namórase por ela, pero vén saber que Latino xa a prometera a Quenda, rei dos rútulos. O pai de Lavínia sabe da intención de Enéias, pero, temendo unha vinganza de Quenda, oponse ao seu desexo. A disputa pola man da moza faise unha verdadeira guerra, da cal participan as varias poboacións itálicas, comprendendo etruscos e volscos. Enéias se alía a algunhas poboacións gregas provenientes de Argos e establecidas na cidade de Palante, no monte Palatino, reino do árcade Evandro e do seu fillo Palante. A guerra é sanguenta (Palante morre inmediatamente, alcanzado por Quenda) e, para evitar máis vítimas, a disputa entre Enéias e Quenda deberá resolverse nun combate entre os dous comandantes e pretendentes. Enéias mata Quenda, cásase con Lavínia e funda a cidade de Lavínio (a actual Practica dei Mare). Rômulo e Remo "Fáustulo atopa a loba cos gemelos", Rubens, nos Museos CapitolinosDepois de trinta anos, Ascânio funda unha nova cidade, Alba Longa, sobre a cal reinan as súas descendientes. Moito tempo despois o fillo e lexítimo herdeiro do rei Procas de Alba Longa, Numitor, é deposto polo irmán Amúlio, que obriga a princesa Réia Sílvia a facerse vestal (sacerdotisa virgem, consagrada á deusa Vesta).[1] e a facer voto de castidad. Con todo o Deus Marte namórase da nova, que engravida e ten dúas gemelos, Rômulo e Remo. O rei Amúlio ordena que os gemelos sexan mortos, pero o servo encargado da tarefa non ten coraxe para facelo e abandónaos na corrente do río Tibre. A cesta cos gemelos vai parar á marxes do río en Velabro, entre os montes Palatino e Capitolino, onde son atopados e coidados por unha loba (provavemente unha prostituta, chamada na época de lupa, da cal atópanse traços na palabra lupanar). Despois o pastor Fáustulo atópaos e, coa súa muller, Aca Larência, créaos como fillos. Unha vez adultos e coñecida a súa orixe, Rômulo e Remo retornan a Alba Longa, matan Amúlio e repoñen no trono o seu avó Numitor. Reprodución no exterior dos Museos Capitolinos do bronce etrusco "A loba capitolina" (século VIN a.C.). As figuras de Rômulo e Remo foron acrescidas o século XV.Rômulo e Remo obteñen entón permiso para fundar unha nova cidade, no local onde creceran. Rômulo quería chamala Roma e edificala sobre o Palatino, mentres Remo desexaba bautizala como Remora e fundala sobre o Aventino. É o propio Perico Lívio quen se refire á dúas versións de maior credibilidade sobre os feitos: "Como eran gemelos e o respecto á progenitura non podía funcionar como criterio eletivo, cabía aos que protexían aqueles lugares indicar, a través dos auspícios, quen sería escolleito para dar o nome á nova cidade e reinar trala fundación. Así, para interpretar os auspícios, Rômulo escolleu o Palatino e Remo escolleu o Aventino. O primeiro presaxio cabería a Remo. Rômulo estaba afastado cando o presaxio foi anunciado, e os respectivos grupos proclamaran como rei uno e outro á vez. Uns sostiñan que tiñan dereito ao poder con base na prioridad o tempo, outros con base no número de paxaros vistos. Naceu así unha discusión e da loita raivosa de palabras pasouse ao sangue: Remo, golpeado na cabeza, caeu por terra. É máis notable a versión segundo a cal Remo, para sorprender o irmán, habería escalado os muros recentemente construídos (probablemente o Pomério), e Rômulo, con rabia, ameazaría con estas palabras: ‘Así, de agora en diante, morra quen escalar os meus muros’. Deste xeito, Rômulo se apossou só do poder e a cidade fundada tomou o nome do fundador." Lívio Así a cidade foi fundada sobre o Palatino e Rômulo fíxose o primeiro rei de Roma.